Nakba 1948 – uvod u stradanje palestinskog naroda
Skoro svaki narod u svjetskoj historiji ima svoj “Dan D” ili teške periode koji oblikuju njegov identitet i budućnost. Za Palestince to je bila Nakba – nacionalna katastrofa – kad je na palestinskoj krvi uspostavljen nelegalan i nelegitiman cionistički identitet 1948. godine.
U kontekstu trenutne agresije na Gazu i provođenja genocida koji je po broju stradalih odavno nadmašio Nakbu nužno je da se osvrnemo na neke aspekte tog historijskog događaja kako bi smo povukli paralele sa aktuelnom agonijom Gaze.
Krvava kolonijalna fantazija cionističkog okupatora
Na početku, nužno je naglasiti da se Nakba desetljećima pripremala, kao što se trenutni genocid u Gazi pripremao po sličnom receptu godinama. Koncept Nakbe mutira u skladu sa razvojem cionističkog entiteta koji ima jasan krajnji cilj, a to je etnički čista historijska Palestina.
Kao i svi kolonijalni projekti naseljenika, Nakba je cionistička verzija protjerivanja palestinskog autohtonog stanovništva iz njihove historijske domovine, prisvajanja imovine i zatiranja njihovog naslijeđa. Kroz svoju historiju, cionizam je isprepleten u kolonijalnu logiku dominantan-inferiorni/dostojan-jadan. Cionisti su dali dodatnu težinu kolonijalnom obrazloženju civiliziranja jednog prostora kroz povratak “originalnog stanovništva” koje se vraća “kući” iz egzila. U isto vrijeme cionistička ideologija Palestince definiše kao “vanzemaljce” koje treba ukloniti.
Prisustvo Jevreja u Palestini ima historijsko utemeljenje, ali plansko naseljavanje krajem 19. i početkom 20. Stoljeća je bila pretpolitička faza cionizma. Jevreji su bježali od progona uglavnom iz Europe ili iz vjerskih razloga nastanili su se u Palestini kako bi bili dio veće palestinske zajednice. Čak i danas, religiozni Neturei Karta se izjašnjavaju kao palestinski Jevreji. Antagonizam sa Palestincima se pojavio kada je cionistička doktrina nagrizla mogućnost suživota u korist kolonijalnih naseljenika.
Transformacija cionističke kolonije iz teorije u stvarnost odvijala se preko Britanije koja je imala ulogu “babice” u procesu nasilnog rađanja cionističkog entiteta, Taj proces je ozvaničen Balfourovom deklaracijom iz 1917. godine kojom je Britanija, bez kolonizacije Palestine ili ikakvih prava na nju, ponudila ju je europskim cionistima za ekskluzivnu jevrejsku domovinu. Međutim, Balfourova deklaracija bila je samo uvod za tri strategije nakon što je Britanija kolonizirala Palestinu. Prva je bila zabrana Jevrejima ulazak u Britaniju. Nakon uspona nacista, Britanci se hvale da su primili 80.000 Jevreja, ali prešućuju činjenicu da je deset puta veći broj Jevreja odbijen. Druga je bila britanska kolonijalistička uredba koja je favorizirala cioniste, posebno stjecanje vlasništva nad zemljom od strane Jevrejskog nacionalnog fonda, dok je ograničavao palestinsko posjedovanje imovine. Konačno, Britanija je favorizovala ekonomske i vojne kapacitete cionista. Do septembra 1944. Britanija je pomogla da se uspostavi jevrejska brigada od 30.000 vojnika pod njenom plavo-bijelom zastavom i obučila je prema visokim vojnim standardima.
Međutim, britanska pomoć nije pružila ključnu demografsku i političku prekretnicu. Do početka Drugog svjetskog rata, cionisti su uspjeli samo povećati jevrejsko stanovništvo u Palestini na oko 30 % koji su posjedovali manje od 5 % zemlje. U tom smislu, Holokaust se smatra historijskim trenutkom za prihvatanje cionističkog projekta od strane europskih Jevreja. Britanija je nametnula Palestincima da predaju politički i državni suverenitet na svojoj historijskoj zemlji za jevrejske izbjeglice iz Europe. Kolonijalistička logika je iskorištena da Europa riješi svoje jevrejsko pitanje nakon Holokausta na štetu Palestinaca. Na kraju su Britanci izvršili završni potez za rođenje Izraela po patronatom tek formiranih Ujedinjenih nacija.
Bez konsultacija s Palestincima, UN je većinom od tri glasa dekretirao da se 55 % teritorije Palestine da cionistima za stvaranje cionističke države kada je Jevreja bilo samo 37 % stanovništva koji su posjedovali oko 7 % zemlje.
Poklon UN-a bio je dilema za cioniste jer kako bi jevrejska manjina polagala pravo na „jevrejsku državu“ i stekla međunarodni politički legitimitet za ekskluzivitet?
Da bi riješili problem, uslijedila je smrtonosna faza Nakbe u kojoj je uništeno preko 500 palestinskih zajednica. Ovo je ispraznilo Palestinu od 75 % njenog starosjedilačkog stanovništva, stvarajući oko 750.000 izbjeglica. Nakon etničkog čišćenja 1948. godine, Izrael je proglašen za 78 % teritorije mandatne Palestine. Ogromnoj većini protjeranih Palestinaca nikada nije dozvoljen povratak. Njihovu imovinu konfiskovala je cionistička država i stavila u službu kolonijalizma naseljenika. Međutim, malobrojni Palestinci koji su uspjeli da se vrate postali su “prisutni odsutni” sa svojom zemljom i imovinom koju je prisvojio Izrael.
Ukupno je u koloniziranom području ostalo oko 150.000 Palestinaca. Da bi se ojačalo jevrejsko stanovništvo, progon Palestinaca nije bio dovoljan. Godine 1950. donesen je Zakon o povratku, koji je Jevrejima iz cijelog svijeta dao ekskluzivna prava da dobiju izraelsko državljanstvo i da se nasele bilo gdje u koloniziranim područjima.
Indijanci i Palestinci dijele istu sudbinu
Podrivanje i negiranje palestinskih prava nametnuto je u svim oblastima života, od obrazovanja, stjecanja zemljišta, braka, putovanja i stanovanja. Jevrejima je upravljalo građansko pravo, dok je Palestincima upravljale posebne vladine službe i vojska. Ovo je isti odnos koji su uspostavili bijeli europski naseljenici u Americi, gdje je nakon zauzimanja zemlje i genocida preostali domoroci strpani u rezervate.
Nakon 1967. godine, kako bi ostvario svoje kolonijalističke ciljeve, Izrael je okupirao ostatak teritorije Palestine, stvarajući još 350.000 izbjeglica i preuzeo kontrolu nad dodatnih milion Palestinaca. Menahem Begin, bivši premijer Izraela, rekao je „U junu 1967. ponovo smo imali izbor. Koncentracije egipatske vojske na prilazima Sinaju ne dokazuju da se Naser zaista spremao da nas napadne. Moramo biti iskreni prema sebi. Odlučili smo da ga napadnemo.”
U 19. stoljeću, Indijanci su stjerani u rezervate, izolujući jednu zajednicu od druge, oduzimajući većinu teritorije. Kolonijalni projekat cionističkih doseljenika već godinama se manifestuje kroz razbijanje Zapadne obale i istočnog Kudsa s preko 300 naseljeničkih kolonija u kojima živi 700.000 cionista. Obruč oko Palestinaca se dodatno steže, kroz zid od 700 km, preko 65 diskriminatornih zakona, oko 600 kontrolnih punktova i aparthejd puteva koji Palestince izoluju u rezervatima i oduzimaju im pravo na kretanje.
Palestincima u Izraelu je dozvoljeno da glasaju, pa čak i da budu članovi Kneseta, ali samo ako ne dovode u pitanje Izrael kao isključivo jevrejsku kolonijalnu državu. Izrael je otišao dalje od bilo koje europske naseljeničke kolonije napuštajući asimilaciju domorodaca i također je odustao od pretvaranja da je demokratski i pravičan. Godine 2018. donio je zakon o nacionalnoj državi koji kaže da je “pravo na ostvarivanje nacionalnog samoopredjeljenja” u Izraelu “jedinstveno za jevrejski narod”. I “Jevrejsko naselje kao nacionalna vrijednost”. Ovo isključuje sve nejevreje kao dio izraelske nacije, a proklamovanje prava na proširenje naselja u područjima iz 1967. nagriza svaku podjelu između 1967. i područja okupiranih 1947-48. Zakonodavstvo je jasno, nejevreji moraju prihvatiti da budu druge klase ili da budu protjerani-ubijeni.
U međuvremenu, Gaza je stavljena pod zračnu, morsku i kopnenu blokadu, a Izrael je čak kontrolirao i broj kalorija koje su mogli unijeti stanovnici enklave.
Dov Weisglass, viši savjetnik premijera Ehuda Olmerta, 2016. godine objasnio da je izraelska politika osmišljena „da Palestince stavi na dijetu, ali ne da ih natjera da umru od gladi“. Više vojnih agresija nakon povlačenja cionista iz Gaze 2005. godine su bila mučna stvarnost njenih stanovnika kao najvećeg logora na otvorenom.
U tom kontekstu akciju koju su poduzeli borci iz Gaze 7. oktobra možemo razumjeti kao jedini realni otpor Palestinaca cionističkom režimu.
Sanadin Voloder
Autor je novinar, NVO aktivista i istraživač. Bio je novinar i urednik portala Akos. Saradnik je više bosanskohercegovačkih i regionalnih medija. Autor je knjige ‘Priče iz Hercegovine’.